Na twintig jaar komen Séverin, Hugues en Louis samen op de begrafenis van Rose, de moeder van Fanchon. Het meisje zelf is er niet. Ze zou zijn gevlucht. In ieder geval is ze verdwenen zonder een spoor na te laten. Haar verdwijning is een mysterie... en de verklaring voor haar verdwijning wekt wrevel. Toch stond op de rouwbrief het teken dat Fanchon vroeger in bomen kerfde en op rotsen kraste als symbool van haar liefde voor de drie vrienden, als teken van hun verbondenheid. Séverin is ervan overtuigd dat Fanchon in de buurt is. Waarom laat ze zich dan niet zien?